Ik ben Mirjam Killian. In 1965 geboren als nakomertje (mijn vader noemde mij een toegift) in een groot en ongelukkig gezin met briljante ouders en even briljante kinderen. Stuk voor stuk heldere denkers en heldere voelers. Wat had ik hier nog aan toe te voegen? De verwachtingen van mij waren hooggespannen en terwijl mijn zussen en broers de bètakant op gingen, groeide mijn faalangst. Ik droomde van de kunstacademie en de toneelschool, maar durfde niet. Bang om mezelf te verliezen. Bang om uitgelachen te worden. Bang om teleur te stellen.

Dus ging ik schrijven, want dat had ik altijd al gedaan; als kind schreef ik lange en geïllustreerde verhalen, strips, gedichten, liedjes en een musical. Mijn eerste verhaal was een film over een kuikentje, gemaakt door tekeningen met tekst achterelkaar te plakken. Die film vertoonde ik door hem plaatje voor plaatje via de deurpost de huiskamer in te dirigeren. Ik bleef schrijven, ook tijdens mijn letterenstudie, en zo kon ik creatief zijn en tegelijkertijd op de achtergrond blijven.

Ik schrijf nu al 25 jaar beroepsmatig. Vooral interviews en sfeerreportages liggen me goed, zowel schriftelijk als audiovisueel, omdat ik het verhaal achter de woorden lees. Ik merk dat ik zin(nen) geef aan wat mensen beweegt. Dat is mijn kracht.